شاعرانه

گر ز آزردن من ، هست غرض ، من مُردم ،آزار مَکش ،از پی آزردن من ...وحشی بافقی

  ازین نامردمان صائب چرا چون تیر نگریزی که پرخون شددهانم ازهمان دستی که می بوسید ... صائب تبریزی

راز ایـــن داغ نـــه در سجـــده ی طولانـی ماست. بوسه ی اوست که چون مهر به پیشانی ماست

شـادمـــانیم کـــــه در سنگــــدلی چـــون دیــــوار. بـــاز هــــم پنجـــره ای در دل سیمانی ماست... فاضل نظری

جان فدا کردیم و یاران قدرِ ما نشناختند کور بادا دیدهٔ حق‌ناشناسِ دوستی رهی معیری